Mijn buik zit nu vol met Belgische frietjes... dat betekent dat ik terug in België ben! Het liefst had ik voor thuiskomst nog een bericht geplaatst maar dat is er niet van gekomen. Dit wordt dus de laatste post waarin ik mijn laatste dagen in Zweden beschrijf en eventjes terugblik op het hele avontuur. Gisteren was het dé dag, 29 april... Qua denken lijkt het een beetje op de 31 augustus van de zomervakantie. Aan het begin heb je het gevoel dat er geen einde aan de vakantie, of nu de stage in het buitenland, lijkt te komen: zoveel maanden, dat is lang! Maar in je achterhoofd houd je die einddatum toch wel in het oog en dan opeens is het zo ver: de drie maanden zijn voorbij. Op de Nykryka skola heb ik een hele fijne tijd beleefd. De vraag die ik daar het meeste kreeg, was 'can you say kötbullar?' of 'can you say smörgåstårta?'. Nazeggen lukte nog net maar ik wilde ook weten wàt ik zei. Het eerste zijn de Zweedse gehaktballetjes en die stonden ook een paar keer op het schoolmenu, maar dat andere... als ik vroeg wat het was dan kreeg ik sandwich cake te horen, maar veel kon ik me daar niet bij voorstellen. Op woensdag (26/4) was er een vergadering op school waar ik ook naar toe ging en om een fatsoenlijk moment van afscheid te hebben, werd er eerst smörgåstårta gegeten. Heb ik dat uiteindelijk toch voor de eerste keer kunnen eten! Voor de rest was het meer een opeenstapeling van 'de laatste keer' deze week. De laatste keer in de Godegård skola, de laatste keer in het tweede - derde leerjaar, de laatste keer lesgeven in mijn stageklas en op vrijdag de laatste dag in de Nykyrka skola. Wat een dag was me dat! Het was een dag vol knuffels, cadeautjes en tranen (voornamelijk mijn tranen). Een mooie en emotionele dag. Ik had niet verwacht dat ik het zo moeilijk zou hebben met het afscheid van de school, de leerlingen, de leerkrachten... Gelukkig houd ik er fantastische herinneringen aan over: zowel in mijn gedachtes als op foto's, want ik heb een groepsfoto van iedere klas! De klassen F-1, 2-3 en mijn stageklas 4-6 Van de leerlingen kreeg ik een map vol tekeningen, heel veel snoep en lieve berichtjes. Ook het leerkrachtenteam bezorgde me een mooi cadeau. Na het hele schoolgebeuren, verdiende het gastgezin ook een fatsoenlijk afscheid. Vrijdag gaf ik de kinderen cadeautjes en gisteren gingen we samen picknicken. Ik merk dat ik zulke afscheidsmomenten wel apprecieer en nodig heb. Nu heb ik een goed gevoel en is de hele buitenlandse ervaring afgerond. Een vertrek in Zweden betekent ook een thuiskomst in België. Toen ik nog in Zweden was, stelde ik me daar wel wat vragen bij. Hoe ga ik me voelen? Hoe hard ga ik Zweden missen? Waar zou ik allemaal aan denken? Weet ik wel wat me te wachten staat? Kan ik wel 100% klaar zijn om te vertrekken (volgens mij niet)? Terug thuis zijn leek zo onwerkelijk. Ik begreep ook van andere Erasmusstudenten dat het thuiskomen hard kon tegenvallen en daar was ik wel bang voor. Mijn eerste uren 'thuis' zijn inmiddels een feit en ik heb voorlopig nog geen grote problemen ervaren. Het voelt momenteel echt fijn (en ook wel gek!) om weer terug in mijn vertrouwde omgeving te zijn met mijn familie die ik drie maanden geleden voor even heb verlaten. Langs de andere kant is het ook vreemd om te bedenken dat mijn buitenlandse stage nu gewoon gedaan is. Zweden, Motala, de Nykyrka skola, mijn gastgezin... Het is voorbij en ik heb het allemaal moeten achterlaten. Ik heb toch een zekere band opgebouwd en voelde me er vertrouwd. Het 'missen' zal dus altijd wel ergens zitten: in Zweden miste ik België, maar nu ik in België ben, kan ik Zweden weer missen. Dat is helaas ook een deel van het hele Erasmusgebeuren, maar gelukkig kan ik nog altijd contact houden! Uiteindelijk ben ik wel blij dat ik de kans gegrepen heb. Deze buitenlandse stage in Zweden is iets wat ik zelf graag wilde en nu ook helemaal zelf heb gedaan. Ik heb drie maanden in een ander land doorgebracht en daar heb ik verschillende relaties opgebouwd, samen met een andere familie gewoond die volgens andere gebruiken en gewoontes leefde, de Zweedse cultuur leren kennen, zelf uitstapjes gepland, alleen door steden gewandeld, zelf keuzes moeten maken, mijn Engels onderhouden, andere scholen gezien, lessen gegeven aan verschillende leeftijdsgroepen, andere mensen leren kennen... Dus, aan iedereen die twijfelt om voor een buitenlandse stage te gaan: zeker doen! Ik heb geen moment spijt van mijn keuze gehad en zou het iedereen aanraden! Een buitenlandse stage is toch anders dan een gewone stage in België: het duurt natuurlijk langer maar het is ook zo veelzijdig, er komt veel meer bij kijken en het gaat ook in een totaal andere setting door. Mijn eerst 'unwritten' of ongeschreven verhaal is dus intussen een mooi boek geworden. Op voorhand wist ik niet wie de personages ervan gingen zijn of wat er ging gebeuren. Nu zit ik midden in de zogenaamde epiloog. Of misschien is het einde van deze buitenlandse stage nog maar een proloog en komt er nog meer, is het een eerste deel van iets wat een hele boekenreeks aan ontdekkingen wordt? Ik weet het niet, ook dàt is nog 'unwritten'! Wat ik nu wel weet, is dat je zelf kiest wanneer je je pen oppikt en aan een nieuwe ervaring begint te 'schrijven'. Voor nu leg ik mijn
2 Comments
Cindy
30/4/2017 23:12:39
Alweer vlotjes geschreven en gelezen!!!En naar mijn gevoel volgt er nog meer dan enkel en alleen maar Zweden!!Maar dat zegt mijn gevoel maar eh😉😉
Reply
Judy Janssen
2/5/2017 18:46:35
Ook deze laatste blog weer met veel plezier gelezen ! Hartstikke fijn dat je stage in Zweden zo fijn is verlopen en dat je je grenzen hebt verlegd. Trots dat je dit hebt gedaan. Nu voorlopig lekker thuis en wie weet wat de toekomst nog voor (buitenlandse) avonturen brengt........Dikke kus !
Reply
Leave a Reply. |
AuteurVan eind januari tot eind april ben ik in Zweden voor mijn buitenlandse stage. Op deze blog lees je hoe ik dat ervaar en wat ik er allemaal meemaak. Archief
April 2017
Medestudenten in het buitenland
|